الف سین

اگر کسی بخواهد آدم شود باید با نفس خودش مبارزه کند و این کار در ابتدا لذت بخش نیست. خداوند هم عبادتی را طراحی کرده و به تو پیشنهاد داده که از آن لذت نبری! طبیعتا تکراری بودن نماز ، لذتش را از بین میبرد. خدا خواسته است که تو در جریان سختی ها و تلخی های این امر تکراری ، آدم شوی ، رشد کنی و بالا بروی. اگر در ابتدای راه بخواهی از نماز خواندن لذت ببری که رشد پیدا نمیکنی.
نماز خواندن زمانی شروع به رشد دادن انسان میکند ، که انسان از آن لذت نبرد. نماز زمانی چرک روح آدم را می گیرد ، که لبه ی زبر نماز روح تو را بسابد.
مثلا نشسته ای غرق بازی ، غرق کار یا غرق استراحت شده ای که یک دفعه مؤذن اذان می گوید و تو باید بلند شوی بروی نماز بخوانی. طبیعتا حالت گرفته می شود ، اما عیبی ندارد ، همین الان بلندشو برو نماز بخوان تا آدم شوی. کتک نماز را بخور و تلخی آن را تحمل کن تا آدم شوی.
بعضی ها خیلی زود با خدا پسرخاله می شوند و می گویند: «خدایا الان حال نماز خواندن ندارم!» مگر فوتبال است که فقط هر وقت حال داشتی ، به سراغش بروی؟ اصلا تا حالا فکر کرده ای که چرا خداوند صبح ها خواب نازنین و نوشین تو را به هم زده و دستور داده که باید موقع اذان صبح بلند شوی و نماز بخوانی؟ برای اینکه میخواهد حال تو را بگیرد و تو را رشد دهد. تو باید با نماز حال خودت را بگیری و خودت را تربیت کنی. باید درک کنی که خدا می خواهد با نماز حال تو را بگیرد. حال خودت را بده به خدا ، بگو قبولت دارم! می خواهد بزند؟ بگذار بزند. مگر نماز چقدر سختی دارد؟
برشی از کتاب : چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟ ، استاد علیرضا پناهیان ، صفحه 53 و 54