وسیله توجیه گناه!

گاهى بعضى از حالات روحى، روانى وسیله‏ ى توجیه گناه قرار می‏گیرد. مانند:

1- یاس و ناامیدى، میگوید: ما دیگر در گناه غرق شده‏ ایم، آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب. دیگر امید نجات نیست. یا مانند اینکه کسى که سن و سالى از او گذشته و هنوز قرائت نماز را نمی‏داند، به او میگویى بیا و قرائت نماز را یاد بگیر، می‏گوید: از ما دیگر گذشته من بی‏سواد هستم، نمی‏توانم یاد بگیرم.

2- عادت به گناه، مثلًا به سیگار و تریاک عادت کرده، می‏گوید: من دیگر نمیتوانم ترک آن کنم. اگر روزى هزار تومان به او بدهى تا سیگار را ترک بکند، ترک میکند، تا صد روز هم اگر روزى هزار تومان به او بدهى سیگار نمیکشد و این دلیل بر آنست که اگر اراده کند، می‏تواند ترک کند.

در عین حال خود را مسلوب الاراده فرض میکند و گناه خود را به توجیهِ عادت کرده ‏ام، ادامه میدهد.

3- خجالت بیجا، می‏گویى نهى از منکر واجب است و ترک آن حرام و گناه میباشد، چرا فلانى را نهى از منکر نمیکنى؟ میگوید: خجالت کشیدم، نخواستم رنجیده خاطر شود.

4- عقده اى شدن، میگویى بچه‏ ات را تربیت کن، نگذار ولگرد شود، میگوید: اگر او را کنترل کنم می‏ترسم عقده ‏اى شود. و با این توجیه از مسئولیت تربیت بچه شانه خالى میکند.

5- مزاح و شوخى، مسخره می‏کند که از گناهان زشت است، ولى میگوید: شوخى کردم و با این توجیهِ شوخى کردم، گناه خود را می‏شوید.