الف سین

مشکل اصلی خیلی از دختر خانم ها و آقا پسرها آن است که قبل از انتخاب همسر ، خودشان را انتخاب نکرده اند . انتخاب خویش ؛ یعنی انتخاب مسیر زندگی ؛ یعنی انتخاب آنچه ، بهانه نفس کشیدن ما است . چه پسر و چه دختر ، باید کسی را برای زندگی انتخاب کنند که در زندگی ، بدنبال همان چیزی بگردد که خودش به دنبال آن می گردد ؛ در زندگی چیزهایی برایش مهم باشد که برای خودش اهمیت دارد .
برای مشاوره ازدواج می آید و می گوید : کسی به خواستگاری من آمده ؛ شغلش فلان و خانواده اش چنین و تیپ و ترکیبش آن چنان و عقایدش این و آن . منتظر است که من هم نظر خودم را بگویم . من هم می گویم : خودت چگونه هستی و به دنبال چه می گردی ؟ اگر معنویت ، جزء زندگی او هست ، تو هم این گونه ای ؟ اگر کار فرهنگی از دغدغه های اصلی زندگی اوست ، تو هم این چنینی ؟ اگر پول ، حرف اول و آخر را در زندگی او می زند ، در زندگی تو چه چیزی حرف اول و آخر را می زند ؟ اگر جلب نظر مردم در زندگی ، رکن زندگی او است ، رکن زندگی تو هم هست ؟ و ... .
بنده بارها از افراد مختلف این سوال را پرسیده ام که «دلخوشی» شما در زندگی چیست ؟ بهانه نفس کشیدن شما در این دنیا چیست ؟ اگر به شما بگویند که یک ساعت دیگر از این دنیا می روید ، ازاینکه به کجا نرسیده اید ناراحت می شوید؟ برای اینکه این پرسش ها کمی ملموس تر شود ، دو مشخصه برای دلخوشی یا همان «هدف» بیان می کنم . هدف زندگی آن چیزی است که زندگی انسان را تفسیر و مدیریت می کند . «تفسیر می کند » یعنی اینکه انسان به امید داشتن یا به دست آوردن آن، زندگی می کند . «مدیریت می کند» یعنی اینکه انسان برنامه های زندگی خود را به گونه ای می چیند که به آن برسد و اگر آن را دارد از دست ندهد . کسی تمام دلخوشی اش پول است وقتی به او می گویی : «چرا به فامیلت سر نمی زنی ؟ » می گوید : «مگر در صله ارحام پول هم هست ؟» این فرد وقتی پول دارد ، امید به زنده بودن دارد ؛ اما وقتی احساس فقر می کند ، علاقه ای به ادامه زندگی ندارد .
وقتی که خوب این پرسش را برای مخاطب باز کرده ام معلوم شده که بسیاری از آنها دل خوشی و هدف مشخصی برای زندگی ندارند ، به شدت «اکنون زده» هستند و امروز را به امید فردا طی می کنند .
قبل از اینکه در مورد شریک زندگی ات فکر کنی ، باید ببینی در زندگی دنبال چه چیزی هستی و به کجا می خواهی برسی ، دل خوشی ات چیست ؟ چه هدفی در زندگی داری ، تا بتوانی کسی را انتخاب کنی که او هم با تو در هدف و دلخوشی ات اشتراک داشته باشند .
دختر و پسری با هم ازدواج کرده اند . یکی از آنها در زندگی به چیزی جز حرف مردم نمی اندیشد . دلخوشی اصلی او در زندگی، جلب توجه و نظر مردم است ، اگر جایگاه خود را در میان مردم از دست بدهد ، بشدت به هم می ریزد . در زندگی دیگری ، مردم در حاشیه قرار دارند و دلخوشی اش جلب رضایت خداست. امشب یکی از اقوام ، عروسی دارد. عروسی شان گناه آلود است . یکی می گوید باید رفت ، چرا که نمی شود با مردم مخالفت کرد و دیگری می گوید نباید رفت ؛ زیرا که خدا به چنین مجلسی راضی نیست . یکی می گوید یک شب هزار شب نمی شود ، دیگری می گوید برای یک شب هم حاضر نیستم گناه کنم . یکی می گوید به عروسی نرفتن همان و و نیش و کنایه های فامیل همان ، دیگری می گوید رفتن همان و به گناه آلوده شدن همان . از آنجا که دلخوشی و هدف این دو تفاوت زیادی با هم دارد ، به این راحتی نمی توانند در کنار هم زندگی کنند . این دو باید مساله خود را پیش از ازدواج حل می کردند ؛ یعنی باید به این تفاوت فکر می کردند و پی می بردند و تصمیم خود را بر اساس آن می گرفتند .
بسیاری از ما بالاخره در طول زندگی هدفی برای زندگی مان پیدا می کنیم ؛ اما اگر یافتن این هدف پس از ازدواج اتفاق بیفتد ، خطرناک است ؛ زیرا امکان دارد همسر ما که حالا شریک زندگی مان شده ، این هدف را به عنوان دل خوشی خود در زندگی انتخاب نکرده باشد .
بنا بر آنچه گفته شد ، رسیدن به مرحله ای از ثبات شخصیت برای ازدواج ، لازم و ضروری است . کسی که هنوز هدفی ثابت برای زندگی خود انتخاب نکرده ، به ثبات شخصیت نرسیده ؛ به همین دلیل نمی تواند در ازدواج تصمیم محکم و قابل اعتمادی بگیرد . چقدر اشتباه می کنند کسانی که با قانون «باری به هر جهت» به سراغ ازدواج می روند و هدف زندگی را بیش از آن که یک مساله کاربردی بدانند ، مساله ای تئوری دانسته و میان آن و ازدواج و زندگی مشترک ارتباطی نمی بینند !
کمی درباره مشکلاتی که درزندگی های اطراف خود می بینید ، تامل کنید . آیا تعداد قابل توجهی از این مشکلات ریشه در تفاوت میان دغدغه های زن و شوهر ندارد ؟ اگر اندکی به حقیقت زندگی مشترک که همراهی در مسیر زندگی است توجه کنیم ، خواهیم پذیرفت که «انتخاب خویش» تا چه اندازه در «انتخاب همسر» تاثیرگذار است .
برشی از کتاب : نیمه دیگرم ، نوشته آقای عباسی ولدی